Met "28 Years Later" bedenkt Danny Boyle een originele horrorfilm
In 28 Years Later laat je het lijden van de geïnfecteerden zien. Een nogal ongebruikelijk thema voor een zombiefilm...
Dit idee is ontstaan uit het eerste onderzoek. Ik wilde geen simpele zombiefilm maken, maar eerder een heruitvinding, een update van het genre. We dachten na over hoe we deze wezens, deze bedreiging, konden weergeven. Tijdens onze verkenning stuitten we op buitengewone medische foto's van hondsdolheidspatiënten. Deze beelden toonden de verschillende stadia van de ziekte, die extreem pijnlijk is. Tegenwoordig kan een zeer pijnlijke injectie je redden als je door een hond gebeten wordt. Maar vroeger, zonder behandeling, vorderde hondsdolheid onontkoombaar. In het derde stadium, hydrofobie genaamd, ontwikkelden patiënten een viscerale angst voor water. Deze foto's, genomen in ziekenhuizen, legden ook gezichten vast die vertrokken van angst wanneer je een fles water bij hen in de buurt bracht... We dachten toen: wat als de besmette persoon je op het moment dat hij of zij je aanvalt, niet triomfantelijk, maar doodsbang was? In dat geval is het laatste wat je ziet iemand die je doodt, maar tegelijkertijd lijdt. Dit idee van oncontroleerbare pijn en angst maakt de besmette persoon tragisch.
Het gaat over een epidemie. Heeft de ontwikkeling van Covid je creatieve proces beïnvloed?
Ja, heel veel. Toen we aan dit project begonnen, 28 jaar na de eerste epidemie die in het eerste deel werd beschreven, vroegen we ons af wat er veranderd was. We zien de overlevenden zelfvoorzienend leven, op een boerderij of een versterkt eiland, niet alleen beschermd tegen de geïnfecteerden, maar ook tegen buitenstaanders. Een gemeenschap van 100 tot 150 mensen is ideaal: klein genoeg zodat iedereen elkaar kent, zodat vertrouwen gebaseerd is op persoonlijke relaties, zonder de noodzaak van systemen zoals geld of religie. Alles leek aanvankelijk stabiel. Toen vroegen we ons af hoe het virus zich zou ontwikkelen. Covid leerde ons dat gedrag evolueert in het licht van een pandemie. In het begin was iedereen doodsbang, opgesloten en voorzichtig. Toen ontspanden mensen zich beetje bij beetje en namen ze meer risico's. We zagen dat virussen muteren en zich aanpassen. Dus we stelden ons voor dat ons virus ook geëvolueerd was. De geïnfecteerden, die enorme hoeveelheden energie verbrandden in hun razernij, zouden zichzelf snel hebben uitgeput als ze niet waren veranderd. Ze leerden zichzelf te voeden, in groepen te jagen, als georganiseerde roofdieren, net als katachtigen, en hadden zelfs alfa's als leiders.
Waar trek je de grens als het gaat om geweld in een horrorfilm en hoe heb je dit aangepakt?
Bij horror is de grens die niet overschreden mag worden die van geloofwaardigheid. Het publiek moet het geloven, de emoties diep voelen. Het is geen kwestie van medisch realisme, maar van overtuiging. De toeschouwer moet tegen zichzelf zeggen: "Ja, het zou zo kunnen gebeuren." Horror werkt omdat het iets dieps raakt, een rauwe sensatie. Daarom benadruk ik de pijn van de geïnfecteerden, zodat we die in ons hart voelen. Dat is wat ons motiveert om een horrorfilm te gaan zien: om die intensiteit te ervaren.
Onze meningHet is bijna dertig jaar geleden dat het Fury-virus ontsnapte uit een laboratorium voor biologische wapens. Hoewel er strenge maatregelen werden genomen, vonden sommigen manieren om te overleven tussen de geïnfecteerden. Zo zocht een gemeenschap van overlevenden hun toevlucht op een klein eiland dat slechts via een weg met het vasteland verbonden was en onder zware bescherming stond...
Onze mening28 Days Later (2002), 28 Weeks Later (2007) en dus 28 Years Later (2025). Een nieuw deel dat zich afspeelt in hetzelfde universum als de vorige, maar tevens het startpunt vormt van een nieuwe trilogie. De laatste cliffhanger laat veel hangen. En hoewel we de originele held, Jim, gespeeld door Cillian Murphy, voorlopig niet vinden (Danny Boyle belooft dat hij aan het einde van de volgende film zal verschijnen en de teugels van de vorige zal overnemen), biedt dit deel personages die sterk genoeg zijn om ons opnieuw onder te dompelen in dit Engeland, afgesloten van de wereld door de aanwezigheid van geïnfecteerden.
Hoofdpersoon Spike, een pre-tiener, ontdekt deze apocalyptische wereld. Hij probeert niet een zombiemoordenaar te zijn zoals de mannen om hem heen, maar een soort empathie te voelen. Hij confronteert de dood ook door de ziekte waaraan zijn moeder lijdt, die hij tot het einde probeert te redden. Zo roept deze anti-blockbuster ziekte op en de behoefte om hulde te brengen aan dierbaren die ons zijn ontvallen. Een gedenkteken met schedels, gemaakt door een voormalige marginale arts (de verbluffende Ralph Fiennes), illustreert dit punt perfect. Met zijn nerveuze en dynamische regiegevoel laat de regisseur van Trainspotting ook de pijn... van deze zombies zien, alsof ze zich op de een of andere manier bewust zijn van hun toestand.
VAN DANNY BOYLE (Groot-Brittannië), met Aaron Taylor-Johnson, Jodie Comer, Alfie Williams… Horror. 1u55. Onze beoordeling: 4/5.
Var-Matin
